Zespół Szkolno-Przedszkolny w Strykowie

Odkąd ludzie posługują się pismem w porozumiewaniu się między sobą, odtąd istnieją przypadki specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu.
Najpierw jednak dostrzeżono zjawisko utraty opanowanej wcześniej zdolności czytania - dysleksję nabytą - zaburzenia najczęściej współistniejące u dorosłych z utratą mowy (afazja), których wspólną przyczyną było uszkodzenie mózgu. Prawdopodobnie pierwszy opis nabytej dysleksji (aleksji) znajduje się w pismach Valeiusa Maximusa i Pliniusza w I wieku n.e. Wspominają oni o wykształconym Ateńczyku, który na skutek urazu głowy stracił "pamięć liter".
Dysleksję rozwojową występującą u dzieci od początku nauki czytania i pisania opisano dopiero w XIX wieku Angielski lekarz - okulista W. Pringle Morgan opublikował 7 listopada 1896 roku w "British Medical Journal" pierwszy przypadek dysleksji rozwojowej u czternastoletniego chłopca. Chłopiec ten był inteligentny i nie miał trudności w matematyce, lecz nie potrafił nauczyć się czytać. Podejrzewanej wady wzroku Morgan nie potwierdził, a trudności w czytaniu uznał za przejaw specyficznych zaburzeń które nazwał "wrodzoną ślepotą słowną".
A więc niektórzy autorzy na oznaczenie trudności czytania i pisania używają jednego terminu, np. "ślepota słowna", lub też "legastenia" lub "wrodzona dysleksja" czy też "dysleksja rozwojowa".
Inni autorzy posługują się dwoma terminami np. "dysgrafia". Wreszcie trzecia grupa autorów stosuje trzy terminy:
- dysleksja (na określenie trudności w czytaniu)
- dysgrafia (trudności w opanowaniu kaligrafii, niski poziom graficzny pisma)
- dysortografia (trudności w opanowaniu poprawnej pisowni, w tym popełnianie błędów ortograficznych).
Autorzy stosujący dwa lub trzy terminy mają na celu dokładne wskazanie rodzaju zaistniałych trudności
w nauce. Ponieważ jednak zaburzenia te najczęściej występują łącznie, zwykle stosuje się jeden termin. Tak więc dziś mówi się o dysleksji lub o "dziecku dyslektycznym", sygnalizuje w ten sposób, że ma się na myśli specyficzne trudności w uczeniu się czytania i pisania, bez precyzowania o jakie trudności chodzi. Termin "dysleksja" utworzony został z greckiego morfemu "dys-’’, który oznacza brak czegoś, trudność, niemożność i słowa "lexicos" odnoszącego się do słów. Po raz pierwszy termin ten został zastosowany w 1887r. przez D.Berlina. Autor terminem tym określił rzadkie formy zaburzenia, objawiające się skrajnymi trudnościami w nauce czytania i pisania słów przy zastosowaniu tradycyjnych metod nauczania, skutecznych w stosunku do wszystkich dzieci. Definicje terminu "dysleksja" zmieniały się wraz z postępem nauki i wiedzy na temat genezy tych trudności.

Aby przybliżyć Państwu czym własciwie jest dysleksja rozwojowa, załączam do pobrania prezentację, w której dokonałam charakteryzacji zjawiska, mam nadzieję, iż usystematyzuje ona wiedzę, jaką posiadają już Państwo w zakresie specyficznych trudności w nauce, z jakim zmagają się nasze dzieci.